از ایران - ایرلند تا پرسپولیس - کاشیما - مرد کوچک

به گزارش خبرنگاران، احسان محمدی در عصر ایران نوشت: برانکو ایوانکوویچ - سرمربی پرسپولیس - در کنفرانس مطبوعاتی پیش از بازی با کاشیما گفت، این دیدار مهم ترین بازی 30 سال اخیر فوتبال ایران است. در این که بازی فینال لیگ قهرمانان آسیا یک هیجان مطلق است تردیدی وجود ندارد اما حساس ترین دیدار ملی در ورزشگاه آزادی بازی ایران - ایرلند بود.

آبان ماه 1380، شاگردان بلاژویچ در حالی مقابل ایرلند قرار گرفتند که دیدار رفت را 2-0 واگذار نموده بودند. درست مثل نتیجه ای که قرمزها در ژاپن کسب کردند. اگر در دیدار پرسپولیس - کاشیما، علی علیپور یک فرصت طلایی و سرنوشت ساز را هدر داد، در دیدار تیم ملی مقابل ایرلند این علی کریمی بود که دو موقعیت سرنوشت ساز را به گل تبدیل نکرد تا روزنامه خبرورزشی تیتر بزند: نه دوبلین ملبورن شد نه کریمی، خداداد!

همراه هزاران طرفدار تیم ملی از حوالی ظهر رفتم ورزشگاه آزادی. دانشجویان صنعتی شریف پارچه نوشت بسیار بزرگی را با خودشان همراه آورده بودند که روی آن با بزرگ ترین اندازه ممکن به انگلیسی نوشته بودند 3-0 . چیزی شبیه همین WE CAN (ما می توانیم) که پرسپولیسی ها آماده نموده اند.

تیم بلاژویچ مجموعه ای از بهترین بازیکنان روزگار خودش را در ترکیب داشت. از آن تیم هایی که هنوز افسوس می خوریم که چرا گرفتار حاشیه ها شد و نتوانست به جام جهانی 2002 صعود کند. روی کین ستاره آن روزهای منچستریونایتد با میک مک کارتی سرمربی تیم درگیر شد و او هم روی نامش خط کشیده بود. اتفاقی امیدبخش که به ما می گفت شاید از همین پاشنه آشیل توانستیم ضربه کاری را به آنها بزنیم.

ابراهیم میرزاپور، افشین پیروانی، یحیی گل محمدی، رحمان رضایی، مهدی مهدوی کیا، حامد کاویانپور، کریم باقری، علی کریمی، مهرداد میناوند، علیرضا واحدی نیکبخت و علی دایی 90 دقیقه کوشش کردند. جنگیدند ما هم کنارشان فریاد زدیم اما زورمان به رابی کین، استیو استانتون یا هارت، استیو فینان، مارک کینسلا، شی گیون و... نرسید که آن روزها بازیکنان کلیدی در لیگ جزیره بودند.

1-0 بردیم. یحیی گل زد و بعد اشک ریخت. جمعیت از دقیقه 60 ناامید شد و علیه بلاژویچ و بعضی بازیکنان فحاشی کرد. جای جای ورزشگاه روزنامه آتش زدند و رویای جام جهانی بر باد رفت.

بعد از بازی از خروجی غربی طبقه دوم ورزشگاه سیل جمعیت را نگاه می کردم. سرها در گریبان بود، مثل یک موج مُرده راه می رفتند، ساکت، سوگوار ... فکر کردم که خدا می داند چند سال دیگر ممکن است تا این اندازه به صعود نزدیک بشویم و آیا اصلاً میگردد ما باز برویم جام جهانی؟

از آن روزها 18 سال می گذرد و ایران سه جام جهانی را تجربه نموده، برده، باخته، مساوی نموده و زندگی هنوز ادامه دارد.

حالا امروز پرسپولیس در دیدار مقابل کاشیما هم جام قهرمانی می خواهد و هم جبران دو گل که در دیدار رفت دریافت کرد. آبان ماه است، ورزشگاه آزادی لبریز از تماشاگر ... و یک رویای 3-0 دیگر.

هر نتیجه ای رخ بدهد اما بعید است طرفداران پرسپولیس ناسپاسی نمایند. آنها می دانند که بازیکنان این تیم تا سرحد جان دویده اند، سرشان را جلوی توپ گذاشته اند و حضور در فینال یک معجزه است. اگر قهرمان شوند معجزه تکمیل می گردد ... این زندگی مان چقدر اگر دارد ...